இது பெண்மையோடு விளையாட நினைக்கும் ஒருவனின் முர்க்கதனத்தைப் பற்றிய கதை. சிறுவர்களும், ரெம்பவும் சத்வீகமானவர்கள் படிக்க வேண்டாம்.
வெற்றி, வெற்றி, என மனது துள்ளி குதித்தது... இன்று ராத்திரி உடலில் சிறு ஆடை கூட இல்லாமல் அவளைப் பார்த்து, மெல்ல மெல்ல அனுபவிக்க வேண்டும் என மனதின் ஓரத்தில் இருந்த சைத்தான் உரக்கச் சொல்லியது.... காரை உற்சாகமாக 100௦௦ கி.மீ வேகத்தில் விரட்டினான் ஆனந்த். தன் பையின் உள்ளே இருந்த டப்பாவை மறுபடியும் ஒரு முறை தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டான்.
"தம்பி, இது அதிக ஆபத்தான வசிய மருந்து.... சின்ன கரண்டியில் ஒரு கரண்டி அளவு பாலில் கலந்து கொடுத்தா போதும். அவங்க புத்தி தடுமாற ஆரம்பிச்சிடுவாங்க... அந்த நேரத்தில் நீங்க, அவங்களை என்ன செய்ய சொன்னாலும் செய்வாங்க... அளவு அதிகம் போட்டுடாதிங்க... இரண்டு மூன்று கரண்டி கொடுத்தலே, மனசு வெறுமையாகி புத்தி பேதலிச்சிடும். அப்பறம் அவங்களை குணப்படுத்துறது ரொம்ப கஷ்டம்."
கேரளா நம்பூதரி சொன்னது ஆனந்தின் நினைவில் ஓடியது.... இன்றைக்கு எப்படியும் அவளை ருசி பார்த்து விடலாம் என மகிழ்ச்சி அலை மோதியது. சென்ற வாரத்தின் ஞாயிற்று கிழமை இரவு, வீட்டில் நடந்த நிகழ்ச்சிக்குள் மனது நுழைந்தது...
ஆனந்த் உள்ளே சென்ற மதுவினால் அதிகமாகவே தள்ளாடினான். பறந்து கிடந்த ஹாலைத் தாண்டி மாடிப்படியில் தனது அறையை நோக்கி தவழ்ந்தான். கீதாவின் அறையில் விளக்குகள் எரிந்து கொண்டே இருந்தது. ஆனந்த்துக்கு கீதாவின் மேல் எரிச்சல் வந்தது..
யார் இந்த கீதா. தோட்டகாரனின் பேத்தி. அந்த கிழவன் மண்டையை போட்டு விட்டான். அவன் விசுவாசமாக இருந்தான் என்பதற்காக, இந்த கீதாவை அப்பா தன் பொறுப்பில் வளர்ப்பதாக சொல்லி படிக்க வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.அவரும் போன மாதம் வியாபார விசயமாக வேறு மாநிலத்திற்குப் போய் விட்டார். அவர் இருக்கும் வரை, இவளை உயர்த்திச் சொல்லியே என்னை மட்டம் தட்டுவார்...
அவள் நன்றாக படிக்கிறாள் என்றால் நானும் படிக்க வேண்டுமா... எனக்கு பேருக்கு பின்னல் ஒரு டிகிரி இருந்தால் என்ன, இல்லாவிட்டால் என்ன... பணம் தான் நிறைய இருக்கிறதே அது போதாதா... எல்லாம் இவளால் தான். இவள் வந்த பின்னால் தான், சதா இந்த தொல்லை. இன்று இவளை பழி வாங்கியே தீர வேண்டும்.
போதையின் உச்சத்தில் இருந்த ஆனந்த், கீதாவின் அறைக்குள் நுழைந்தான்.
"வாங்க ஆனந்த்" உள்ளே நுழைந்த ஆனந்தை பார்த்து சொன்னவள், ஆனந்த் வந்திருந்த நிலையைப் பார்த்ததும் முகம் சுளித்தாள்.
"என்ன கீதா, படிக்கிறாயா.... நான் உனக்கு ஒரு பாடம் சொல்லித் தரட்டுமா...." வாயை கோணி சிரித்தபடி சொன்னான்.
"ஆனந்த், நீங்க வந்திருக்கிற நிலை சரியில்லை.. போய் படுங்க... நீங்க இப்படி செய்வது உங்க அப்பாவிற்கு தெரிந்தால் ரெம்ப வருத்தப்படுவாங்க... போங்க...."
"அவர் கெடக்கிறார்... இன்னைக்கு நீ என்கூட துணைக்கு படு... வா..."
"ஆனந்த், ஒழுங்கா பேசுங்க... உங்க இஷ்டத்துக்கு நான் ஆளில்லை. இப்ப ரூம்ம விட்டு வெளிய போறிங்களா இல்லையா..."
"என்னடி ரொம்ப பேசுற.... இது என் வீடு. நான் நினைத்த எங்க வேண்டுமானாலும் படுப்பேன்..."
"அப்போ, நான் வெளியே போறேன்..." கோபத்தோடு வெளியே போனவளின் கையை பிடித்து நிறுத்தினான்.
"ஏன்டி, உனக்காக எங்க அப்பா எவ்வளவு செலவு பண்றார்... ஆன அவர் பெத்த பிள்ளை நான் எனக்கு கொஞ்சம் கூட பணம் தர மாட்டேன் என்கிறார். எல்லாம் உன்னால்தான்... அதனால் என் கோபம் முழுவதையும் இன்னைக்கு தீர்த்துக் கொள்ளப் போறேன்."
"வேண்டாம் ஆனந்த். மரியாதையா போய் விடு."
"முடியாதுடி. இப்ப என்ன செஞ்சிடுவ நீ...."
ஆனந்த் சொல்லி முடிப்பதற்குள் "பளார்" என்ற அறை கன்னத்தில் விழுந்தது. அந்த அடியில் நிலை தடுமாறினான். மீண்டும் ஒரு அறை. இந்த முறை தடுமாறி கீழே விழுந்தான்... எழுந்திருக்க நினைத்தவனால் எழ முடியவில்லை. உடம்பின் நரம்புகள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வர மறுத்தன.
"ஒரு ஆம்பளையா நிற்கவே முடியவில்லை... நீயெல்லாம்.." கீதா சிரித்தாள்.
வெக்கத்தில் தலை குனிந்த ஆனந்த் மனதிற்குள் ஒரு வெறி... சிரிடி.. சிரி... உன்னை நான் அனுபவிக்காம விட மாட்டேன்... அப்பொழுது தெரியும் நான் ஆம்பிளையா இல்லையா என்று... அதன்பின் உன் உடலை இந்த ஊர் உலகம் எல்லாம் பார்க்கும்படி செய்கிறேன்... என்னை பார்த்த சிரிக்கிறாய்...."
அந்த சம்பவத்திற்கு பிறகு,
இரண்டு மூன்று நாட்கள் ஆனந்த் வீட்டிற்கே போகவில்லை... மனம் முழுவதும் கீதாவை எப்படி பழி வாங்குவது என்ற சிந்தனையிலேயே ஓடியது. தன் நண்பன் சுகுமார் உதவியோடு கேரளாவில் இருக்கும் நம்பூதரி ஒருவரைப் பார்த்து இந்த வசிய மருந்தை வாங்கிக் கொண்டு, இன்று வீட்டுக்கு திரும்பிக் கொண்டு இருக்கிறான்.
துள்ளி குதித்து வந்த ஆனந்த், ஹாலின் நடுவே சோபாவில் உக்கார்ந்திருந்த அம்மா அகிலாண்டாளைப் பார்த்ததும் அமைதியாக வந்து நின்றான். ஆனந்தின் தாய் அவனது தவறுகளை கண்டும் காணாது விட்டு விடுவாள். அவன் கெட்டதற்கு அவளும் ஒரு காரணம்.
"என்னடா, போன காரியம் என்னவானது"
"வாங்கிட்டேன்ம்மா, அவள் குடிக்கும் பாலில் ஒரு சின்ன கரண்டி போட்டு கொடுத்திட்டா போதும்... அவள் என்ன சொன்னாலும் கேட்பாள்..., இன்னைக்கு அவளை நான் பழி வாங்கிடுவேன்..."
"ஆனந்த், உன்னோடு விடக் கூடாதா... அவளை நிர்வாணமா வேற படம் எடுக்கணுமா..."
"ஆமாம்மா.... பாடம் எடுத்து அதை சிடில, இன்டர்நெட்ல எல்லாரும் பார்க்கும்படி வெளியே விடனும். அப்படி பண்ணினால் தான்... அவளை அப்பாவும் வெறுப்பார். வீட்டை விட்டு துரத்துவார்.."
"நல்ல ஐடியா தான்... அப்படியே பண்ணிடு... நான் நைட் சுசீலா ஆண்டி வீட்டுக்கு போய்டுறேன். நீ காரியத்தை கச்சிதமா முடிச்சிடு..."
"இதை எப்படிம்மா அவளுக்கு கொடுக்குறது...."
"வேலைக்காரி அஞ்சிதம் எதுக்கு இருக்க, அவள் மூலமாகத்தான் கொடுக்கணும்"
"அம்மா அந்த லூசு எதையாச்சும் மாத்தி பண்ணிடப் போற..."
"ஆனந்த், அவள் ஒரு அரை லூசுன்னு எனக்குத் தெரியாதா.... இந்த வேலையை அவளை வைத்துத் தான் பண்ணனும்.. அப்பதான் பிரச்னை வராது.... நீயோ, நானோ, பாலை கொண்டு போன கீதா குடிக்க மாட்டாள்."
"சரிம்மா..."
இரவு...
ஆனந்த் ஒரு கரண்டி அளவு வசிய மருந்தை பாலில் கலந்தான். அகிலாண்டாள் அருகே நின்று வேடிக்கை பார்த்தாள்.
"இன்னொரு கரண்டி போடுடா..."
"அம்மா... ஒரு கரண்டிதான்... அதுக்கு மேல போட்ட ஒரேடியா மெண்டல் ஆகிடுவா...."
"ஆகட்டும்... அதனால நமக்கென்ன"
"இரும்மா... முதலில் வேலையை முடிப்போம்... கொஞ்ச நாள் போனதும் அப்படி பண்ணலாம். சரி, அஞ்சிதத்தை கூப்பிடும்மா.... கொண்டு போய் கொடுக்கட்டும்..."
அகிலாண்டாள் அஞ்சிதத்தை கூப்பிட்டான். வேலைக்காரி அஞ்சிதம் வேகமாக ஹாலில் இருந்து ஓடி வந்து நின்றாள்.
"என்னம்மா... கூப்பிட்டடீங்க..."
"இந்த பாலை கீதாவுக்கு கொண்டு போய் கொடு...."
"என்னம்மா, வழக்கமா நான்தானே பால் தயார் செய்வேன், இன்னைக்கு நீங்களே ரெடி பண்ணிட்டிங்களே... இது என்ன டப்பா......"
"அலுப்பு மருந்துடி.... இந்த கீதா பொண்ணு ராதிரியெல்லாம் கண்ணு முழிச்சி படிக்குது. அதன் அய்யா இப்ப இருக்கின்ற ஊரில் இருந்து வாங்கி அனுப்பி இருக்கார். பெத்த மகனுக்கு ஒன்னும் அனுப்பவில்லை, அந்த பொண்ணுக்கு அனுப்பிருக்கார்... அய்யாவோட மனசைப் பார்த்தியா...." ஒருவித சலிப்போடும், பெருமிதத்தோடும் அகிலாண்டாள் சொன்னாள்.
"சரிம்மா..."
பாலை எடுத்துக்கொண்டு அஞ்சிதம் கிளம்பினாள்.
ஆனந்தும், அகிலாண்டமும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டனர்.
"சரிடா... நான் சுசீலா வீட்டுக்கு கிளம்புறேன்... வேலைக்காரியை அனுப்பி விட்டு வேலையைப் பார்..."
"சரிம்மா... நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்... நீ கவலைப்படாமல் போ....."
அகிலாண்டாள் கிளம்பிப் போனதும், ஆனந்த் தன் அறைக்குச் சென்று படுக்கையில் விழுந்தான்...
"எப்படியும் இன்னைக்கு அலுப்பு ஜாஸ்தியா இருக்கப் போகுது" ஆனந்த் கண்ணாடியின் முன்னால் நின்று சொன்னான்.
மருந்தின் வீரியம் மூன்று மணி நேரம் இருக்கும் என்று நம்பூதரி சொன்னார். வேலைக்காரி இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் கிளம்பி விடுவாள்... கீதா இப்பொழுது பாலை குடித்தால் என்றால், இன்னும் இரண்டரை மணி நேரம் அவளை உபயோகப் படுத்திக் கொள்ளலாம். இந்த இரண்டரை மணி நேரத்தில் அவள் வாழ்கையே தலை கீழாக மாறப்போகிறது. யோசித்துக் கொண்டே இருந்த ஆனந்தின் கவனத்தை அஞ்சிதத்தின் வருகை கலைத்தது...
"அய்யா, இந்தாங்க பால்..."
"எனக்கு எதுக்கு பால்..."
"அம்மாதான் போகும் பொது உங்களுக்கு தர சொல்லிட்டு போனாங்க... நைட் எதோ வேலை இருக்கமே... அதான் பாலை குடிச்சதுக்கு பிறகு உங்களை அந்த வேலையைப் பார்க்க சொன்னங்க..."
ஆனந்த்துக்கு ஒரு சந்தேகம் வந்தது.... இந்த லூசு நம்மலுக்கும் அந்த பொடியை கலந்து கொண்டு வந்தாலும் கொண்டு வந்திருக்குமே... எப்படி கேட்ப்பது...
"ஆமா... பாலை யார் ஊத்தி தந்தாங்க..."
"அம்மாதான்... ஊத்தி கொடுத்திட்டு கிளம்பி போனாங்க..."
ஆனந்தின் மனம் சாந்தமானது
"கீதா பாலை குடிசிட்டாளா...."
"தெரியலை ஐயா... பாலை நான் கொண்டு போனதும் "வச்சிட்டு போ..." என்று சொல்லிட்டாங்க..."
"சரி, நீ வேலை எல்லாம் முடிச்சிட்டியா..."
"முடிச்சிட்டேன்யா.... நீங்க தம்ளரை கொடுதிங்கனா எடுத்து வச்சிட்டு கிளம்பிடுவேன்...."
"தம்ளரை நான் எடுத்து வைத்துக் கொள்கிறேன்... நீ கிளம்பு"
"ஐயா, அம்மா விடம் நூறு ரூபாய் கேட்டிருந்தேன்... அதை வாங்குவதற்குள் அவங்க கிளம்பிட்டாங்க...."
"சரி, சரி... நாளைக்கு காலையில் என்னிடம் வாங்கிக்கோ..."
அஞ்சிதம் சந்தோசமாக கிளம்பிச் சென்றாள்.
இரவு 10.00 மணி ...
ஆனந்த் அறையின் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தான். "கீதா பாலை குடித்திருப்பாலா இல்லையா.... எதுக்கு யோசனை அவளோட அறைக்கே போய் பார்த்து விடுவோம்...."
மெல்ல பூனை நடை போட்டு கீதாவின் அறையை நெருங்கினான்... மெதுவாக எட்டிப் பார்த்தான். கீதா புத்தகத்தின் உள்ளே ஆழ்ந்து போயிருந்தாள். பக்கத்தில் பால் அப்படியே இருந்தது...
"ச்சே" என காலை சத்தம் வராத படி தரையில் உதைத்தான். மீண்டும் அறையை நோக்கித் திரும்பினான்.... மனம் கருவிக்கொண்டே இருந்தது. ஜன்னல் அருகே போய் நின்றான்.
வானத்து பௌர்ணமி நிலவு மேகங்களின் நடுவில் நீந்திக் கொண்டு இருந்தது.....
என்ன செய்யலாம்.... தீவிரமாக யோசித்தான் ஆனந்த். அவனுக்கு உதவி செய்வது போல மின்சாரம் காணமல் போனது...
"ஆஹா... அடிச்சது அதிர்ஷ்டம்... இனி அவள் புக்கை மூடி வச்சிடுவா...." சந்தோசமாக நிதான நடை போட்டு கீதாவின் அறைக்குச் சென்றான்.
உள்ளே எட்டிப்பார்த்தவன் முகத்தில் ஏமாற்றம்....
கீதா செல் போன் டார்ச்சை ஆன் செய்து படித்துக் கொண்டிருந்தாள்....
ஆனந்த் திரும்பவும் அறையை நோக்கிச் சென்றான்.
இரவு 11.00 மணி...
"ரெம்பவும் தான் பொறுப்போட இருக்காளே... இவள் எப்பொழுதுதான் பாலைக் குடிப்பாள்." ஆனந்த் மறுபடியும் ஜன்னல் அருகே போனான்... நிலவு கண்ணுக்கு தட்டுப் படவில்லை... மேகங்களின் நடுவே ஒளிந்திருக்க வேண்டும்.... நிலவை காணவில்லை.... அறைக்குள் இருக்கும் நிலவைத் தொட முடியவில்லை...
மீண்டும் ஒருமுறை அவளை போய் பார்போம் என மனது துடித்தது... ஆனந்த் கீதாவின் அறையை நோக்கி சென்றான். கீதா புத்தகத்தை விட்டு அகல வில்லை...
இரவு 11.50 மணி
ஆனந்த் அவளை பார்த்து வெறித்தபடியே நின்றிருந்தான். எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறாள். இருட்டிலும் ஜொலிப்பாய் தெரியும் அவள் அழகு ஆனந்தின் நரம்பு மண்டலத்திற்குள் பல மெகா வாட் மின்சாரத்தை உற்பத்தியாக்கியது.
"எப்படி இந்த கலரில், அந்த கருப்பு கிழட்டு தோட்டக்காரனுக்கு இப்படியொரு அழகான பேத்தி. அவள் நெத்தியில் இருந்து விலகி முகத்தில் விழுந்த ஒற்றைமுடி, துள்ளும் மீனைப் போல் நொடிக்கு ஒருதரம் மூடித் திறக்கும் கண்கள்... மெல்லிய அழகான கூர் நாசி... அதில், அந்த வெளிச்சத்திலும் பளிச்சிடும் மூக்குத்தி. நல்ல தடித்த சிவந்த உதடு... காதோரம் மெலிதாக ஒரு வியர்வை துளி, நெற்றியின் பக்கவாட்டில் இன்னொரு வியர்வை துளி, பார்க்க, பார்க்க, அவனுள் காமம் பெருகியது...
இன்னும் சில நிமிடம் போனால் என்ன செய்வேனோ, எனக்கே தெரியாது..... கிளம்பி விடுவோம்..." என மனதை சமாதனப் படுத்திய நொடி, அவளின் செல் சட்டென்று ஆப் ஆனது....
"ஒ...இது வேற.... இனி கரண்ட் எப்ப வருமோ..." கீதா எரிச்சலோடு புத்தகத்தை மூடும் சத்தம் கேட்டது...
கண்ணுக்கு ஒன்றும் தெரியாவிட்டாலும், கீதாவின் செய்கை ஆனந்திற்கு தெளிவாக புரிந்தது... இப்பொழுது அறையின் உள்ளே உள்ள இருட்டு ஓரளவு கண்களுக்கு பழகி, நிழலுருவங்களாக தெரிய ஆரம்பித்தன....
கீதா பால் தம்ளரை கையில் எடுத்து, வாயருகே கொண்டு சென்றால்....
"பளிச்"
"பளிச்"
மின்சாரம் வயர்களின் வழி பல்புகளின் உள்ளே முட்டி மோதி அந்த வீட்டின் உள்ளே வெளிச்சத்தைப் பரப்பியது....
ஒரு சில நொடிகள் கீதா யோசித்தாள். பாலை குடிப்பதா வேண்டாமா என்று...
கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள். மணி பனியிரண்டு பத்து என்றது.... வயிற்றிலும் உணவுக்காக ஏதோ பிராண்டுவது போல் தோன்றவே... பாலை அருந்த ஆரம்பித்தாள்.
பால் அருந்திவிட்டு தம்ளரை மேஜையின் மேலே வைத்து விட்டு சேரில் அமர்ந்தாள்.
நிமிடங்கள் நகர்ந்தன.... கீதா அசையவே இல்லை... ஆனந்தின் மனது துள்ளி குதித்தது...
அறையின் உள்ளே சென்றான். கீதாவிடம் அப்பொழுதும் அசைவில்லை...
"கீதா"
கீதா திரும்பி பார்த்தாள்.
"எழுந்து என்னருகே வா...."
வந்தாள். அவளது செய்கை அனைத்தும் ஒரு இயந்திரம்போல இருந்தது...
"எங்கே, என்னை பார்த்து சிரி..."
சிரித்தாள்.
இவ்வளவு அழகாக இருப்பவள், என்றைக்காவது என்னைப்பார்த்து இப்படி சிரித்திருப்பளா.... இன்றைக்கு என்னிடம் மொத்தத்தையும் இழக்கப் போகிறாள்.
"கீதா, போய் அந்த படுக்கையில் படு"
படுத்தாள்.
"நான் வரும் வரை அப்படியே படுத்திருக்க வேண்டும்... வந்ததும் நான் உனக்கு சொர்க்கத்தையே காட்டுவேன். சரியா..."
கீதா சரி என தலை அசைத்து... படுக்கையில் போய் விழுந்தாள்.
ஆனந்த் வேகமாக அவனது அறைக்கு ஓடினான்.... உள்ளே நுழைந்தவனுக்கு எதை செய்வது என்று ஒரு நிமிடம் ஒன்றும் ஓடவில்லை...
கட்டிலின் அருகே கிடந்த பேக்கை திறந்தான்... உள்ளே புத்தம் புதிய வீடியோ கேமரா. சர சரவென அதனுள் பேட்டரியை போட்டு ஆன் செய்து ஒருமுறை சரி பார்த்தான்... காட்சிகள் எல்லாம் தெளிவாக பதிந்தது.
"வீ.. வீ.." என விசில் அடித்தான்.
"சாரி கீதா, இன்று முதல் உன் உடல் எல்லோர் பார்வைக்கும் போகப் போகிறது..."
நம்பூதரி சொன்ன இன்னும் ஒரு விவரம் அவனது ஞாபகத்திற்க்கு வந்தது...
"அளவு அதிகமாக போட்டு புத்தி பேதலித்து விட்டது என்றால்... அவங்க இந்த மருந்தை சாப்பிடும் போது எந்த நிலையில் இருந்தாங்கலோ... அதே நிலையில் தான் வாழ்நாள் முழுவதும் இருப்பாங்க.... பார்த்து பத்திரமா உபயோகப் படுத்துங்க..."
"உபயோகப்படுத்துறேன். இந்த ஒரு வாரம் அவளை அனுபவிச்சதுக்கு அப்புறம், இந்த மருந்தை முழுவதையும் உனக்கு கொடுத்து உன்னை பிறந்தமேனியா... பைத்தியமா சுத்த வைக்கிறேன்...."
ஆனந்த் அவனது ஆடைகள் அனைத்தையும் களைந்தான். கையில் வீடியோ காமெராவை தூக்கிக் கொண்டு கிளம்பியவனின் கண்ணில் அஞ்சிதம் கொண்டு வந்த பால் கண்ணில் பட்டது... காமெராவை கட்டிலில் போட்டு விட்டு... பாலை கையில் எடுத்தான். ஜன்னல் அருகே சென்றான். இப்பொழுது நிலவு பளிச்சென்று தெரிந்தது. பாலை உயர்த்தி "ஜே" சொன்னான். இன்றோடு ஒரு தொல்லை ஒய்ந்தது... பாலை மட மட வென்று குடித்து விட்டு நிலவைப் பார்த்து சிரித்தான்....
காலை 6.00 மணி
விடியல் சூரியன் இருளை விரட்டி தன் ஆதர்சன ஒளியை பரப்பினான்.
"ஐயோ... என்னடா ஆச்சு உனக்கு... ஆனந்த் ஏண்டா இப்படி நிற்கிறாய்...." என அகிலாண்டாள் வீடே அதிரும்படி கத்தினாள்.
அவளது சத்தம் தூங்கிக்கொண்டு இருந்த கீதாவை எழுப்பியது...
வேலைக்காரன் ஒருவன் ஆனந்தின் அறைக்கு ஓடி வந்தான். அகிலாண்டாள் கண்களை மூடி கத்திக் கொண்டு இருந்தாள். ஆனந்த் சிரித்தபடி கையில் பால் குடித்த வெறும் தம்ளரோடு நிர்வாணமாக நின்றிருந்தான்...
வேலைக்காரன் ஓடி வந்து கட்டிலில் இருந்த போர்வையை எடுத்து ஆனந்தின் இடுப்பை சுத்தி கட்டினான்...
அதற்குள் மற்ற வேலைக்காரர்களும் உள்ளே வந்தனர். கீதாவும் வந்து அறையின் ஒரு ஓரத்தில் நின்றாள். சோகத்தோடு அழுகின்ற அகிலாண்டாளை அனுதாபத்தோடு பார்த்தாள்.
"ஐயோ.. ஐயோ... ராசா உங்களுக்கு இப்படி ஆகிடுச்சே... நைட் கூட நல்ல பேசினிங்களே... நான் கொடுத்துட்டு போன பால் தம்ளரோட நிக்கிறிங்களே..."
அஞ்சிதம் மார்பில் அடித்துக்கொண்டு அழுதாள்....
அகிலாண்டாளைப் பார்த்து திரும்பினாள்.
"அம்மா.... நீங்க ராத்திரி பாலை கொடுத்ததுக்கு அப்பறம்... பெரியைய்யா கொடுத்து அனுப்பின அலுப்பு மருந்தில் இருந்து அஞ்சாறு கரண்டி போட்டு கலக்கிக் கொண்டு போய் கொடுத்தேனே... மவராசன்... காலையில் இப்படி பேயறஞ்ச மாதிரி இருக்காரே...."
அஞ்சிதம் சொன்னதை கேட்டதும்.. அகிலாண்டாள் உண்மையில் பேய் அறைந்ததைப் போல ஆனாள்.....
சுபம்.
பின்குறிப்பு: (கதையின் முடிவு புரியாதவர்களுக்காக) வேலைக்காரி அஞ்சிதம் ஆனந்தின் அறைக்குள் நுழைய போகும் போது, "எப்படியும் இன்னைக்கு அலுப்பு ஜாஸ்தியா இருக்கப் போகுது" என ஆனந்த் சொன்னதைக் கேட்டாள்.
"பெரிய ஐயாதான் அலுப்பு மருந்து அனுப்பி வைத்திருக்கிறாரே... " என்று நினைத்து ஆனந்த் வாங்கி வந்திருந்த வசிய மருந்தில் இருந்து எடுத்து போட்டு விட்டாள். தாராள மனதுடன் ஐந்தாறு கரண்டி போட்டு, அந்த பாலை கொண்டு போய் ஆனந்திடம் கொடுத்து விட்டாள்.
அனந்த "நீ இந்த பாலில் வேறு எதுவும் போட்டாயா" என்று கேட்டிருந்தால் இந்த கதையின் முடிவு மாறியிருக்கும்.
